Suikerbieten in Nederland hebben een hoge opbrengst. Door ons milde klimaat met regelmatige en voldoende neerslag, kunnen de bieten lang en vaak ongestoord doorgroeien. Dit resulteert in hoge opbrengsten per hectare. Zonlicht, water en koolstofdioxide (CO2) vormen hiervoor de ingrediënten. Macro-elementen (bijvoorbeeld stikstof) en micro-elementen (zoals mangaan, magnesium en borium) maken deze fotosynthesereactie mogelijk, maar komen niet in de suiker terecht.
CO2-vastlegging
Doordat er voor de productie van suiker alleen zonlicht, water en CO2 nodig zijn, is de suikeropbrengst een goede indicatie voor de vastgelegde hoeveelheid CO2 per hectare. De gemiddelde suikeropbrengst van de laatste drie jaar bedroeg 13,4 ton suiker per hectare. Dit houdt in 30.062 kilogram vastgelegde CO2 per hectare.
Hoewel het loof vaak op het land achterblijft, was ook voor de vorming ervan CO2 nodig. Uit de gegevens van het afgeronde project Energieboerderij blijkt dat er gemiddeld 40 ton loof per hectare op de bieten staat. Het loof is daardoor goed voor de vastlegging van nog eens 7.717 kilogram CO2 per hectare. Bij een gemiddelde opbrengst betekent dit totaal door één hectare bieten dus bijna 38.000 kg CO2 opname.
Een hectare suikerbieten vangt gemiddeld bijna 38.000 kg CO2 op.
De Brochure Suikerbietenzaad geeft de gemiddelde resultaten weer van het rassenonderzoek (Cultuur en Gebruikswaarde Onderzoek (CGO)) van suikerbieten van 2020-2023. Deze zijn gebruikt voor het vaststellen van de Aanbevelende Rassenlijst 2024 door de Commissie Samenstelling Aanbevelende Rassenlijst (CSAR). In de brochure worden ook de resultaten gegeven van de rassen die (nog) niet op de rassenlijst staan en waarvoor slechts twee jaar CGO-onderzoek plaatsvond.